عهد اول: ما و انقلاب
بسم الله الرحمن الرحیم
اولین صحبت در مورد انقلاب اسلامی این است که، چه لزومی دارد ما وقت بگذاریم برای شناخت انقلاب؟ چرا باید در مورد انقلاب اسلامی بنویسیم و چه لزومی دارد در مورد این حقیقت تاریخی بدانیم؟ اولین و مهم ترین پاسخی که می توان داد اینست که ما امروز در بطن و متن انقلاب زندگی می کنیم. ما ادامه سیر تاریخی و تحول باطنی دیروز مردمان این سرزمین هستیم.
اگر نتوانیم حال خود را بشناسیم و درست تفسیر کنیم آینده ی روشنی نخواهیم داشت. مشاهده فردای انقلاب –یعنی روز اتصال زندگی ما به حیات مهدوی- نیاز مند نور معرفت است. تنها نور معرفت است امروز را به فردای مطلوب می پیوندد.
اگر نور معرفت به انقلاب، در فکر و اندیشه ما راه نداشته باشد و باطن خالی از انوار این معرفت حقیقی باشد چه بسا خدای ناکرده انقلاب از سیر خود باز بماند یا بدتر از آن از مسیر خارج شود. پیش رفت انقلاب محتاج فکر انقلابی است. فکر و اندیشه ای از جنس انقلاب و لاغیر. این نسل و نسل های آتی ادامه همان انسان هایی هستند که در باطن احوال را مستعد بر تابش انوار رحمانی الهی کردند و خداوند نعمت را بر ایشان تمام کرد و انقلاب را به ایشان ارزانی داشت. فکر می کنید پدران ما -یعنی همانان که تاریخ را متحول کردند- تا کی زنده اند؟
ده، بیست سال دیگر نسل انقلاب کرده دیگر نیستند. آن روز ما می مانیم و این بار گران. اگر امروز این امانت الهی را آنطور که هست نشناسیم فردا نمی توانیم اهداف انقلاب را محقق سازیم. وقتی انقلاب را نشناسیم از کجا باید بفهمیم که انقلاب چیست چه اهدافی دارد از کجا آمده است و به کجا می رود و ما این میان چه نقشی داریم؟
هر طور که حساب کنید انقلاب همه‌ی زندگی من و شما را فرا گرفته است و جایی از این زندگی نیست که بی ربط به انقلاب باشد. هر انسانی بر اساس شناخت و جهان بینی اش رفتار می کند و امورات زندگی اش را می چرخاند. انقلاب اسلامی برای ما یک روش و سبک زندگی است پس ما باید خودمان را هماهنگ با آن کنیم نه اینکه انتظار داشته باشیم انقلاب با ما هم آهنگ بشود.
کسی که در جهان بینی اش تعریف صحیح-یعنی تعریفی بر اساس اندیشه های امام(ره)- نداشته باشد مسلما با انقلاب هم آهنگ نمی شود و روشی غیر از روش اسلام ناب را برای زندگی خود اتخاذ کرده است-حال هر چه که می خواهد باشد-. با این وجود نه در دنیا به سعادت می رسیم و نه در آخرت.
س. ابراهیمی 23 بهمن 1392
